Waar neemt U me mee naar toe?

Zondag was mijn zoon voor het eerst thuis. Heel spannend maar het ging goed. Hij bakte kipfilet en kookte soep. We aten gezamenlijk en maakten grapjes. Toen hij met de trein terug ging naar de instelling, voelde ik me opgelucht. Het was precies lang genoeg.

Hoe overleven we dit?

Op de dag dat mijn man en ik trouwden wisten we niet wat het leven voor ons in petto had. We hadden er geen benul van dat we op een dag onze zoon naar een psychiatrische instelling zouden brengen en dat ons gezinsleven maar om één ding zou draaien: hoe overleven we dit.

Realiteit

Juist omdat ik ervaren heb hoe een kind kan ontsporen in de puberteit ben ik onrustig. Ik kijk naar mijn dochter en ben vol zorg. Hoe zal het gaan op haar nieuwe school? Krijgt ze goede vriendinnen. Zal ze nee zeggen tegen drugs en alcohol? Heeft ze genoeg eigenwaarde? 

Het leven lijkt op een tuin vol onkruid. Waar is mijn droom? Waar is mijn stabiele gezin, met kinderen om mee te pronken. De realiteit is anders.

Is hier eigenlijk wel een pad?

Ik pieker me suf. 

Totdat ik in een boekje lees over een reiziger, die vermoeid achter zijn gids aan sukkelde. Hij vroeg moedeloos: "Waar zijn we eigenlijk? Weet je wel waar je me mee naar toe neemt? Is hier eigenlijk wel een pad?" De ervaren gids stopte. Draaide zich om en antwoordde: "Ik ben de weg." Max Lucado zegt het kernachtig: Stellen wij niet dezelfde vragen aan God. 'Waar neemt u me mee naartoe? Hoe kom ik hier weer uit?' Net als die gids geeft God ons niet altijd een concreet antwoord. In plaats daarvan geeft Jezus ons iets wat veel meer waarde heeft. Hij geeft Zichzelf. Hij geeft ons hoop door te zeggen:

Vrees niet, want Ik ben met u; zie niet angstig rond, want Ik ben jouw God. Ik sterk je, ook help Ik je, ook ondersteun Ik je met mijn heilrijke rechterhand.

  

Ik voel ik me rustiger. Niet meer focussen op mijn tuin vol onkruid, kuilen en verdriet. Ik volg Hem. Ik houdt hem in het oog. Hij geeft me voor dit schooljaar nieuwe kracht en zal iedere dag heel dichtbij me zijn.

Over zenuwachtigheid en geen held zijn.

Ik rijd de zon tegemoet. Het is absoluut niet druk op de weg, toch klem ik mijn handen gespannen om het stuur. Waarom? Omdat ik  voor medicatiecontrole op pad ben: ik moet mijn bloeddruk laten meten, enzovoorts. Ik kauw op een snoepje en denk aan allerlei rustgevende Bijbelteksten. Het helpt niet. Al mijn spieren spannen zich.

Een afspraak om tien voor negen in de morgen is not done voor mij.  Achteraf was dat gestress helemaal niet nodig. Mijn bloeddruk bleek normaal te zijn en de medicijnen mag ik iets verhogen. Binnen een uur reed ik mijn woonplaats weer binnen en had ik dat ziekenhuisgedoe achter me gelaten.

Echt humor. Soms ben ik in staat om een reus te verslaan ( net als David ). Maar een andere keer kruip ik weg in een hoekje.

Ik ben geen held en dat verwart me een beetje. Waarom kan ik tijdens een paniekaanval niet op God vertrouwen? Gelukkig heb ik er niet altijd last van.

Heb jij last van zenuwachtigheid?

Hoe ga je er mee om?

Tijd voor een korte blogpauze

Nog twee weken en dan is de vakantie voorbij! In die tijd ga ik nadenken. Over bloggen, prioriteiten, wat er allemaal op mijn agenda staat en hoe ik alles wil verdelen. Ik denk er over om één blog in de week te schrijven. Of één in de twee weken. Misschien een intervieuw erbij één keer in de twee maanden.

Hoe ga jij het doen na de zomervakantie?

Regen, rozen and magic in the garden

Vandaag een klein berichtje.

Rozen voor jou.

 Uit mijn eigen tuin.

Rozen in de regen.

Ze zijn zo mooi.

Ook al regent het in je leven.

Ook al zijn er donkere luchten.

 Je bent mooi.

Je bent waardevol.

Ik ben heel benieuwd naar je,

Hoe is je week?

Lieve vakantie-groet.

Over de pracht van Hollandse wolkenluchten

Hollandse luchten zijn wereldberoemd. Mensen die van kunst houden, wereldwijd, kennen de Ruisdael luchten, vernoemd naar de schilder die zulke prachtige wolkenluchten schilderde, in de zeventiende eeuw.

Gisteravond was er boven ons huis ook magnefiek schouwspel van wolken te zien!  'Gauw mam, neem wat foto's ...'  riep mijn zoon ( 14) Ik rende naar buiten, om wat plaatjes te schieten.

Als ik deze luchten zie, denk ik aan mijn moeder. Zij noemde deze wolken: bloemkool-wolken. Toen ik nog erg jong was vertelde ze mij, dat ze bij het zien van deze wolken flashbacks kreeg. Dan herinnerde ze het bombardement op Rotterdam in 1940.  Zij was een meisje van acht jaar en zag dit:

Niet te vergelijken met de wolken schoonheid op mijn eigen foto's. Maar ik begrijp dat zij terugdenkt aan het bombardement op haar stad, bij het zien van stapelwolken. Mijn kinderen denken gelukkig niet aan oorlog bij het zien van indrukwekkende luchten. En ik? Ik wil vooral de schoonheid van de schepping zien. Ik denk aan psalm 8 en kijk met ontzag naar de lucht boven mijn hoofd.

When I consider your heavens, the work of your fingers,

The moon and teh stars, wich you have ordainded ( and the clouds)

What is man, that you think of him?

The son of man, that you can care for him?

Van wat voor soort lucht hou jij het meest?

* van een strakblauwe zomerhemel

* van een lucht vol sterren

* van stapelwolken

* van een lucht met regenboog

* Van schapenwolkjes

De pracht van de dag.

Met de gebrokenheid van het leven word ik iedere dag geconfronteerd. Alles wat ik heb, zou me uit de handen kunnen vallen.

Gisteravond legde ik mijn jongste op bed en ging zelf ook even op mijn bed liggen. Ik was moe van de dag. Ineens zag ik,  hoe mooi de zon door de gordijnen naar binnen probeerde te schijnen. Ik tilde mijn hoofd omhoog. Zachtjes waaide de wind door het open raam en ik rook de geur van het gemaaide gras. 

Wow, dacht ik, wat is het leven mooi!

De pracht van de alledaagse dingen is iedere dag om ons heen! Gods trouw kleurt de morgen, elke dag opnieuw. Of we nu op vakantie zijn of niet, er valt er zoveel beauty te ontdekken. 

Bijvoorbeeld ... mijn dochter die oefent in het gras om een perfecte handstand te krijgen. Ze groeit van mijn complimentjes. Ze springt en holt en ploft uiteindelijk lachend in het gras.

Ik voel me ook heel blij worden als ik naar de cake en boterkoek kijk, die mijn zoon bakte. Appelcake, met appels uit de boom naast het huis. 

Hij is er trots op en ik ook. Omdat hij het helemaal zelfstandig doet en de geur het hele huis vult.

Genieten van de pracht van de dag betekent dat ik met mijn ogen de bloemen streel die in de tuin staan staan te bloeien. Ik geniet van de klaprozen, die mijn jongste zoon voor me plukte: 'Voor jou, mam!' Ik zoek een klein kommetje en zet ze voor het keukenraam.

En regent het?  Spelende kinderen in de gang met afschietbare helikoptertjes, waar ledlampjes aanzitten. Plezier met iets goedkoops - spannend in het donker. 

Daar kan ik van genieten, ja. 

En de kinderen ook.

Laten we genieten van de pracht van de dag. Laten we de mensen, die op ons pad komen met liefde en vooral echte aandacht omringen. Laten we de kostbare momenten koesteren.  En laten we ... bidden voor de mensen om ons heen die op dit moment niet kunnen genieten en alleen gebrokenheid zien.


Waar heb jij de laatst tijd echt van genoten?

Lichter door het leven

Zelfs als ik minder verplichtingen hebt, heb ik het gevoel dat ik het niet red allemaal. Mijn lichaam is moe. Een tas vol uitputting draag ik met me mee. Boordevol lasten, die mij drukken.

Lichter door het leven 

Max Lucado heeft er een mooi boekje over geschreven: Lichter door het leven voor moeders - het antwoord van Psalm 23. Hij schrijft: 

De boog kan niet altijd gespannen zijn zonder dat hij gevaar loopt te breken. Een akker moet soms braak liggen om in een ander jaar vrucht te dragen. Een een mens moet om gezond te blijven, af en toe bewust tijd voor rust nemen. Neem nou eens wat gas terug, laat God je herstel geven.

Rust vinden bij Jezus
David zegt: Laat mij rusten in groene weiden, zegt hij eigenlijk: mijn Herder heeft er Zelf werk van gemaakt, dat ik kan uitrusten. Met Zijn eigen doorboorde handen schiep Jezus rust voor de ziel. Hij trok de stekelige struiken van veroordeling eruit. Hij wrikte stukken rots los, die zonde heette. In plaats daarvan plantte hij het zaad van de genade en groef vijvers van vergeving. De grote Herder nodigt mij uit daarheen te komen: kruip helemaal weg in de hoge omheinig van Zijn liefde en daar zul je rust vinden.

Mijn handtas?

Een vraag voor mezelf: Heb ik mijn handtas volgestopt met lasten die op mij drukken? Is het mogelijk dat God deze psalm 23 zal gebruiken om mijn last lichter te maken?

Lichter door het leven gaan, betekent die ballast, die nooit bedoeld was om mee te sjouwen, aan God te geven.

Breng me tot rust, o Heer

zoals U de storm deed bedaren

Maak me rustig, o Heer.

Behoed me voor het kwaad.

Laat de onrust binnen in me

tot zwijgen gebracht worden.

Omhul me, Heer, met uw vrede.

Amen