Zoals deze moeder haar kindje koestert, koesterde ik achttien jaar geleden mijn oudste zoon.
Ik vond ook zijn kleuterslofjes en ik glimlachte. Met deze slofjes aan zijn voeten kwam hij overal waar hij wilde. Mijn glimlach stierf weg toen ik bedacht dat zijn voeten hem zoveel jaar later gebracht hebben op plaatsen van donkerheid, verdriet en eenzaamheid.
Het waar is wat iemand schreef als reactie op mijn blog over moedeloze gedachten.
God zegt inderdaad in de Bijbel, dat alle dingen meewerken ten goede, maar dat zie je meestal niet, als je er in zit. Soms moet je ook eerst echt dingen gaan verwerken, wil je zo ver komen, dat je dit kan beamen. En dan mag je zien, dat God je stap voor stap geleid heeft. Ook al kun je met vragen blijven zitten. Je weet dat Hij er is en voor je zorgt en weet dat het niet is, om je te plagen, maar omdat Hij je liefheeft.
Ik ontdekte tekeningen in de doos. Ik schot vol toen ik las: "Mijn papa kan heel goed schuren maken!"
Niet te geloven dat het zo anders geworden is in onze relatie.
Waarom bleef het niet zoals het toen was?
Hij maakte ook de onderstaande kerstster.
Toen ik hem in mijn armen koesterde wist ik niet wat er allemaal met hem zou gebeuren. En met ons. Ik wist niet dat ik hem (te) vroeg los zou moeten laten. Ik wist weinig van instellingen en gesprekken met hulpverleners. Nu wel. Terwijl ik naar de ster aan het zilveren draadje keek, voelde ik ondanks alles toch iets van verwondering. Dwars door mijn verdriet ervaarde ik vreugde. Omdat God er bij was op de meest cruciale momenten in mijn leven.
My precious child, I never left you during time of trial. Where you see only one set of footprints, I was carrying you.
Heb jij ook een doos vol herinneringen?